hoşgeldin, hoşgeldim

 Blog yazıları okurken  arpinin seyir defteri bloguna rastladım. Çok ilham verici geldi. Her güne bir çizim ve o günü anlatan kısa anekdotlar. Çok hoşuma gitti. Yıllar önce okuduğum bir günün yüzlerce cebi vardır sözünü hatırlayarak bu blogu açtım. Hem geleceğe hoş bir anı bırakmak hem de çizim becerilerimi geliştirmek için açtığım bu blog umarım amacına hatta daha güzel yerlere ulaşır.

Bizimkiler tam bir Sobacı. Klima da olsa elektrikli soba da olsa tutturdular illaki soba yakalım soba yakalım. Benim odam abim ve annemlerin odasının arasında kalınca benim odama yakmak istiyorlar. Durum böyle olunca soba mevsimi demek odam için halka arz edilmesi, topluma karışması demek. Ben Japon kırsalında yaşayan bir yazar gibi hayat sürmek isterken, ailem Orta Asya'daki köklerinden kopamıyor. Daha büyük oda olmasına rağmen küçücük odamda toplaşıp kestane yiyoruz. Tek koltuğumda uyukluyorlar. Birde annemin işten gelince ''Sobaaa seni çok seviyorum" demesi var ki. Neyse fırında Focaccia pişirmeyi çok seviyorum yarın ilk iş pişireyim.

 Bugün dedemin 40'ı için yemek verildi. Bizimkiler tabi ki etki ekmeği tek geçerler. Sabah oraya gittik ben temizlik yaptım. Ne kadar dantel, kanaviçe varsa çıkarıp serdik. Yeni gelin evi gibi oldu deyince çok sevindi anneannem. Çok kalabalıktı. İğne atsan yere düşmezdi. V.' de geldi. Servis bitince oturup konuştuk biraz. Kendime değer vermeyi ondan öğrendim. Kendinizi ödüllendirmelisin, değilse hayat çekilmez derdi. İşte çok stresli olduğumda yada büyük bir zorluk attığımda beraber bazen kahve içmeye bazen dondurma yemeye giderdik. Başta onu hiç sevmezdim ama. Çok soğuk ve mesafeli gelirdi. Sonra öğrendim ki insanın diğerlerine çizdiği çizgi de bir nevi kendine verdiği bir ödül. 

Bugün haliyle telefon sürem  üç buçuk saate düştü. Şu ana kadar ki en büyük rekorum. Umarım devam eder.